Patr'o ni'a, kiu est'as en la ĉiel'o, sankt'a est'u Vi'a nom'o, ven'u reĝ'ec'o Vi'a, est'u vol'o Vi'a, kiel en la ĉiel'o, tiel ankaŭ; sur la ter'o. Pan'o'n ni'a'n ĉiu'tag'a'n don'u al ni hodiaŭ;, kaj pardon'u al ni ŝuld'o'j'n ni'a'j'n, kiel ni ankaŭ; pardon'as al ni'a'j ŝuld'ant'o'j; ne konduk'u ni'n en tent'o'n; sed liber'ig'u ni'n de la mal'ver'a, ĉar Vi'a est'as la reg'ad'o, la fort'o, kaj la glor'o etern'e. Amen!
El la Bibli'o.
Je la komenc'o Di'o kre'is la ter'o'n kaj la ĉiel'o'n. Kaj la ter'o est'is sen'form'a kaj dezert'a, kaj mal'lum'o est'is super la profund'aĵ'o, kaj la anim'o de Di'o si'n port'is super la akv'o. Kaj Di'o dir'is: est'u lum'o; kaj far'iĝ'is lumo. Kaj Di'o vid'is la lum'o'n ke ĝi est'as bon'a, kaj nom'is Di'o la lum'o'n tag'o, kaj la mal'lum'o'n Li nom'is nokt'o. Kaj est'is vesper'o, kaj est'is maten'o —unu tag'o. Kaj Di'o dir'is: est'u firm'aĵ'o inter la akv'o, kaj ĝi apart'ig'u akv'o'n de akv'o. Kaj Di'o kre'is la firm'aĵ'o'n kaj apart'ig'is la akv'o'n kiu est'as sub la firm'aĵ'o; kaj far'iĝ'is tiel. Kaj Di'o nom'is la firm'aĵ'o'n ĉiel'o. Kaj est'is vesper'o, kaj est'is maten'o—la du'a tag'o. Kaj Di'o dir'is: kolekt'u si'n la akv'o de sub la ĉiel'o unu lok'o'n, kaj montr'u si'n sek'aĵ'o; kaj far'iĝ'is tiel. Kaj Di'o nom'is la sek'aĵ'o'n ter'o, kaj la kolekt'oj'n de la akv'o Li nom'is mar'o'j.
Leter'o.
Kar'a amik'o!
Mi prezent'as al mi kia'n vizaĝ'o'n vi far'os post la ricev'o de mi'a leter'o. Vi rigard'os la sub'skrib'o'n kaj ek'kri'os: ĉu li perd'is la saĝ'o'n? Je kia lingv'o li skrib'is? Kio'n signif'as la foli'et'o, kiu'n li aldon'is al si'a leter'o? Trankvil'iĝ'u, mi'a kar'a! Mi'a saĝ'o, kiel mi almenaŭ; kred'as, est'as tut'e en ordo.
Mi leg'is antaŭ; kelk'a'j tag'o'j libr'et'o'n sub la nom'o Lingv'o inter'naci'a. La aŭ;tor'o kred'ig'as, ke per tiu lingv'o oni pov'as est'i kompren'at'a de la tut'a mond'o, se eĉ la adres'it'o ne sol'e ne sci'as la lingv'o'n, sed eĉ ankaŭ; ne aŭ;d'is pri ĝi; oni dev'as sol'e al'don'i al la leter'o mal'grand'a'n foli'et'o'n nom'at'a'n vort'ar'o. Dezir'ant'e vid'i, ĉu tio est'as ver'a, mi skrib'as al vi en tiu lingv'o, kaj mi eĉ unu vort'o'n ne al'met'as en ali'a lingv'o, tiel kiel se ni tut'e ne kompren'us unu la lingv'o'n de la ali'a. Respond'u al mi, ĉu vi efektiv'e kompren'is kio'n mi skrib'is. Se la afer'o propon'it'a de la aŭ;tor'o est'as efektiv'e bon'a, oni dev'as per ĉiu'j fort'o'j li'n help'i. Kiam mi hav'os vi'a'n respond'o'n, mi send'os al vi la libr'et'o'n; montr'u ĝi'n al ĉiu'j loĝ'ant'o'j de vi'a urb'et'o, send'u ĝin ĉiu'n vilaĝ'o'n ĉirkaŭ; la urb'et'o, ĉiu'n urb'o'n kaj urb'et'o'n, kie vi nur hav'as amik'o'j'n aŭ; kon'at'o'j'n. Est'as neces'e ke grand'eg'a nombr'o da person'o'j don'u si'a'n voĉ'o'n—tiam post la plej mal'long'a temp'o est'os decid'it'a afer'o, kiu pov'as port'i grand'eg'a'n util'o'n al la hom'a societ'o.
(**9)
Mi'a pens'o.
Sur la kamp'o, for de lmond'o,
Antaŭ; nokt'o de somer'o
Amik'in'o en la rond'o
Kant'as kant'o'n pri lesper'o
Kaj pri viv'o detru'it'a
Ŝi rakont'as kompat'ant'e, —
Mi'a vund'o re'frap'it'a
Mi'n dolor'as re'sang'ant'e
* * *
Ĉu vi dorm'as? Ho, sinjor'o,
Kial tia sen'mov'ec'o?
Ha, kred'ebl'e re'memor'o
El la kar'a infan'ec'o?
Kio'n dir'i? Ne plor'ant'a
Pov'is est'i parol'ad'o
Kun fraŭ;l'in'o ripoz'ant'a
Post somer'a promen'ad'o!
* * *
Mi'a pens'o kaj turment'o,
Kaj dolor'o'j kaj esper'o'j!
Kiom de mi en silent'o
Al vi ir'is jam ofer'o'j!
Kio'n hav'is mi plej kar'a'n — La jun'ec'o'n — mi plor'ant'a
Met'is mem sur la altar'o'n
De la dev'o ordon'ant'a!
* * *
Fajr'o'n sent'as mi intern'e,
Viv'i ankaŭ; mi dezir'as, —
Io pel'as mi'n etern'e,
Se mi al gaj'ul'o'j ir'as . . .
Se ne plaĉ'as al la sort'o
Mi'a pen'o kaj labor'o —
Ven'u tuj al mi la mort'o,
En esper'o — sen dolor'o!
El Heine.
En sonĝ'o princ'in'o'n mi vid'is
Kun vang'o'j mal'sek'a'j de plor'o, —
Sub arb'o, sub verd'a ni sid'is
Ten'ant'e si'n kor'o ĉe kor'o.
* * *
De lpatr'o de lvi'a la kron'o
Por mi ĝi ne est'as hav'ind'a;
For, for li'a sceptr'o kaj tron'o —
Vi'n mem mi dezir'as, am'ind'a!
* * *
— Ne ebl'e! ŝi al mi re'dir'as:
En tomb'o mi est'as ten'at'a,
Mi nur en la nokt'o el'ir'as
Al vi, mi'a sol'e am'at'a!
Ho, mi'a kor.
Ho, mi'a kor, ne bat'u mal'trankvil'e.
El mi'a brust'o nun ne salt'u for!
Jam ten'i mi'n ne pov'as mi facil'e
Ho, mi'a kor!
* * *
Ho, mi'a kor! Post long'a labor'ad'o
Ĉu mi ne venk'os en decid'a hor!
Sufiĉ'e! trankvil'iĝ'u de lbat'ad'o
Ho, mi'a kor!
名詞を得るには語根にo をつける。
複数は, 文字 j を単数につける。格には次の二つがある。すなわち、
主格と対格(目的格)である. 主格にはo をつけ、
目的格には n を o のあとにつける。 他の格は前置詞によってあらわされる。
よって、所有格(属格)は deで、, “の”; 与格は alで, “へ”;奪格 by kun, “とともに”,
のほか、意味によってほかの前置詞が使われる。例:, 語根 patr, “父”; la patr'o, “父”; patr'o'n,
“父を” (対格), de la patr'o, “父の”, al la patr'o, “父に”, kun la patr'o,
“父と”; la patro'j, “父たち”; la patro'j'n, “父たちを” (obj.), por la patr'o'j,
“父たちのために”.
形容詞は語根に a をつける。
数と書くは主格に合わせる。
比較級は pli (より)をつける。
最上級は plej (一番). をつける。
“より” は olを使う。
例: pli blank'a ol neĝ'o, “雪より白い”.